Thailand per scooter

Hoe minder ik blog Hoe beter ik het naar mijn zijn heb, dus het gaat prima hier!;) Ik ben net een paar dagen in Laos, Luang Prabang. Daarvoor heb ik lange tijd in Pai gezeten.

Dat is een dorpje waarvan niemand kan uitleggen waarom het zo leuk is, ik ook niet echt. Al werd me van tevoren door iedereen gezegd dat je veel langer in Pai blijft dan op je planning staat. Het is maar goed dat mijn planning bestaat uit een lege pagina, anders hadden ze gelijk gehad. Een week is zo om, zo bleek maar weer.

Voor ik in Pai aankwam had ik al een Nederlandse en een Duitser ontmoet waarmee ik daar opgetrokken ben. Sterker nog, een resort gedeeld heb, van drie euro en een beetje per nacht, zie de foto's.

Zodra we het stadje verkend hadden viel het op dat vrijwel iedereen met schaafwonden rondliep. Later bleek dat deze kunstwerken op armen, benen en de rest van het lichaam de 'Pai Tattoo' genoemd worden. Blijkbaar huurt iedereen hier een scooter en probeert daarmee de vele gaten in de weg nog iets dieper te maken en dat gaat niet altijd goed.

Ook wij hebben Pai en omgeving per scooter verkend en van alles gezien. Watervallen, fantastische uitzichten, tempels bergen en allerlei andere mooie dingen schoten voorbij terwijl wij met drie scooters en zes mensen rondreden. Het is heerlijk om wat af te koelen en zo alles te zien wat lopend niet mogelijk is.

Na twee dagen rondrijden besloten vier van ons dat het tijd werd om verder te gaan, behalve ik en Pien, het Nederlandse meisje. Het leek ons leuk om wat verder weg te rijden, naar Chiang Rai, en besloten dat de volgende dag te gaan doen.

Misschien was het een goed idee geweest om even te kijken hoe ver dat eigenlijk is, want vlak voor vertrek kwamen weer erachter dat een dagtrip niet echt mogelijk was. We besloten dan maar naar Soppong te rijden, een dorpje dat ongeveer 50km verderop ligt. Daar eenmaal aangekomen keken we op de kaart en besloten spontaan om naar Mae Hong Song te rijden, terwijl al onze spullen nog in Pai lagen. En ja, dat is een goed idee, met een portomonee kom je een heel eind.

Dwars de bergen reden we constant helling op en af, hopend dat het brave beestje de laatste zestig kilometer ook nog aankon. Dat ging uiteindelijk best prima en we kwamen veilig maar hongerig aan. Nadat weer een kamer gevonden hadden moesten we nog wat eten vinden, en dat is best moeilijk als niemand Engels spreekt omdat het zo toeristisch is. We hebben bij een restaurant gewacht tot iemand iets bestelde en met handen en voeten duidelijk gemaakt dat we dat ook wilden. Niet omdat we zo graag dat gerecht willen, maar omdat het de enige manier was om eten te krijgen...;)

De dag daarna zijn we de volledige 120 kilometer teruggetreden, met wat omwegen omdat we nog het een en ander wilden zien onderweg. Na deze dag hebben weer nog een dagje in Pai gespendeerd om rustig aan te doen, wat niet helemaal gelukt is. Na een wandeling van drue uur kwamen we bij een Chinese trekpleister, een gigantische aardbei. Terug lopen zat er echt niet meer in dus zijn we bij een thai in zijn achterbak gesprongen en zo teruggegaan naar Pai.

Daar stopte het avontuur en zijn we allebei onze eigen weg gegaan, maar een toffe week was het zeker!