Vang Vieng

'I'll be there for you, if the rain starts to fall', de kenners horen The Rembrandts, de verslaafden horen de titelsong van Friends. Ik zie de ober zuchten, in mijn gedachten gaat rond wat hij moet denken: 'Nog een aflevering en ik maak mezelf van kant.'

Heel de dag speelt dezelfde serie in zijn restaurant, inclusief lachband. En daar horen 's ochtends elke dag dezelfde gesprekken bij. "Wat gaan we doen vandaag? Ik wil of tuben of naar de Blue Lagoon.' En 's avonds: "Zullen we naar de Phat Monkey (dronken) , Jaidee's (stoned) of Milan Pizza (enorm stoned) gaan vanavond?

Nadat hij een typisch Laos-ontbijtje heeft geserveerd, een belegd stokbroodje, gaan zijn klanten weer. Tot vanavond, dronken en verbrand, moet hij denken bij iedereen met het idee om te gaan tuben. Hij heeft het zelf vast ook ooit geprobeerd. Allemaal toeristen die bij de twee barretjes teveel drinken om vervolgens geheel verantwoordelijk een rivier af te drijven. (Vroeger waren er meer barretjes, maar er gingen teveel mensen (lees voornamelijk Australiërs) dood van de combinatie drank en een rivier.)

De andere helft huurt een fiets of brommer om naar de blue Lagoon te gaan. Elke keer lacht hij daar stiekem weer om. Zeven kilometer van de slechtste weg die je jezelf kunt voorstellen in combinatie met Engelsen die nog nooit een fiets hebben gezien is lachwekkend. Tot vanavond, ik leg wat kussens klaar voor jullie billen, fluistert hij lachend terwijl ze weglopen.

Na een siësta en wat boodschappen ziet hij iedereen weer terugkomen, of dronken of met een moeilijke blik. Soms een combinatie. Het ritueel begint weer van vooraf aan, alleen zijn de fruitshakes van vanmorgen vervangen door drank. Eten serveren, een praatje maken, afrekenen en ze naar de bar zien lopen om daar de avond daar te spenderen. Terwijl hij zijn tent sluit ziet hij een enkeling met een kleine omweg naar het hostel lopen, die heeft al een lange dag gehad...

Nu hij zelf naar huis loopt probeert hij een ding uit zijn hoofd te krijgen: "I'll be there for you...."