Armbandje

Ik schrik wakker uit een droom, iets of iemand raakt mijn arm aan. De werkelijkheid moet even tot me doordringen. De hitte is zoals gewoonlijk vrij extreem. Zonder mijn ogen open te doen hoor ik geluiden die ik vaker heb gehoord. Hoe laat zou het zijn, in welk hostel ben ik ook alweer?

De druk op mijn arm is overgegaan in langzaam tikken. Nog even stel ik het wakker worden uit en doe tenslotte slaperig mijn ogen open. Er slapen mensen om me heen die ik niet ken, allemaal liggen ze op hun tas. Ik beweeg zelf ook en voel de tas onder mijn buik. Gelukkig, die is er nog.

Het getik op mijn arm gaat over in 'mister, mister!', in gedachten ga ik na wie er in godsnaam naast me sliep. Om uitsluitsel te krijgen keer ik me om en staar een jongetje van een jaar of 10 aan. Ik slaap een diepe zucht en denk daar gaan we weer.

De hemel is strakblauw, het strand waar ik in slaap ben gevallen is prachtig. De zee bevat warm water en als je een drankje wil bestellen hoef je alleen maar overeind te komen. Wat een plek om wakker te worden, denk ik. Het zand is te heet om te lopen, dat is alles wat ik te klagen hebt over deze plek.

Althans, ik. Ik heb niks te klagen. Ik heb de luxe om me druk te maken over het zand. De jongen gaat verder. 'You buy bracelet?' Hij is hier elke dag. Zeven dagen per week, van sochtendsvroeg tot savondslaat. 'One dollar. Please?' Ik negeer hem.

Mijn buurvrouw heeft het tafereel bekeken en schiet in de lach. Ze wordt niet lastig gevallen, mazzelaar. 'Ga naar school!', wil je roepen. Tegelijkertijd weet je dat het geen zin heeft. Dus ik houd mijn mond. De jongens en meisjes kunnen niet, al willen ze nog zo graag. De hersens hebben ze vast wel.

Ik stel me het andere strand voor. Waar twee mannen met sigaren en whiskey hun nieuwe aanwinsten bespreken. 'Die kleine is goed hè?', zegt de een. 'Ja, ze bracht gisteren twaalf dollar op! Twaalf dollar!', zegt zijn compagnon. Lachend vraagt hij of ze de jonge meid de volgende keer een fooi moeten geven. Beiden schieten ze in de lach, natuurlijk niet, we geven toch geen moer om ze...

Nogmaals vraagt de jongen of ik het echt niet wil. Ik zeg eindelijk 'nee, dankje'. Hij geeft niet op. 'Mister, please help me to go to school.' Ik krijg medelijden. Bijna wil ik er een kopen. Tot mijn besef komt dat ik die rijke man niet aan zijn whiskey wil helpen. Dat hij zelf over het strand gaat wandelen.

De jongen geeft eindelijk op. Hij sjokt verder naar zijn volgende prooi. Hij is nog geen vijf meter weg en ik wil wat tegen mijn buurvrouw zeggen over de maffiapraktijken. Nog voordat ik mijn hoofd gedraaid heb weet ik dat het weinig effectief zal zijn. Ze is al in gesprek. Het meisje van twaalf dollar wil haar een prachtig enkelbandje verkopen....