Levensles
Blijf op de hoogte en volg Thijs
21 Juli 2014 | Laos, Vientiane
'Ik heb spijt dat ik zolang heb gewacht met deze beslissing.' Over de tafel kijkt ze me schuldbewust aan. Even valt er een stilte, ze zoekt naar woorden, 'Ik ga voor mijn zusje zorgen als ik thuiskom'. Ik voel direct dat er iets is, maar het is niet mijn plaats om dingen uit haar te krijgen. Ik ken haar tenslotte pas twee uur.
De stilte is veelzeggend, langzaam gaat ze verder. 'Ik had dit tien jaar geleden moeten doen, maar dat heb ik niet gedaan.' Er schieten duizend dingen door mijn hoofd maar ik zeg niks. Misschien schiet er nog wel meer door haar hoofd. Ze weet wat ik denk en ze wijst naar haar hoofd en maakt een gebaar met haar vingers. Haar zusje is geestelijk ziek.
Ze is vijfentwintig en woont al elf jaar niet meer bij haar ouders. 'Dat is vroeg', breng ik moeizaam uit. Zonder daar verder over na te denken vraag ik naar de situatie van haar zusje. 'Ze woont in het ziekenhuis, en ik wil haar daar weghalen.' Hoewel ik honderd vragen heb stel ik er maar een, ongemakkelijk schuif ik over mijn stoel en vraag: 'Zorgen je ouders niet voor je zusje?'.
Voordat het laatste woord mijn mond verlaten heeft heb ik spijt. Domme vragen bestaan, houd je mond gewoon, domkop. Ze ademt in, kijkt me aan, en eigenlijk wil ik het antwoord op mijn vraag al niet meer weten. Er rolt zowel een lach als een traan over haar wang, de lach om mijn ongemakkelijke houding en de traan om de inhoud.
'Die zijn al meer dan tien jaar dood.'
Stilte. Alles schiet voorbij, ik kijk naar mijn eten dat ineens zo doelloos lijkt. Mijn gedachten gaan naar mijn eigen familie. Verschrikt kijk ik op als ik haar stem weer hoor. Ze stelt me niet gerust, ze vervolgt haar verhaal alsof er niets gebeurd is. 'Ik heb te lang voor mezelf geleefd en hier heb ik het besef gekregen hoeveel geluk ik heb in het leven. Ik wil wat terug doen. Ik neem mijn zusje in huis zodra ik terugkom. Ik kan beter voor haar zorgen dan het ziekenhuis dat doet, haar gelukkiger maken.'
Ik vind het inrukwekkend en vraag met een brok in mijn keel en tranen in mijn ogen waar het idee vandaan kwam. Ze zwijgt even en zegt, na een hap eten, 'Meditatie'. Uitleg is niet nodig, in deze landen leer je waarderen wat je hebt. Dat is heel wat beter dan wat wij doen, ontevreden zijn met dat wat we niet hebben. Het doet wat met je, en je beseft hoe goed je het hebt. Zelfs als je geen ouders meer hebt en je zusje geestelijk gehandicapt is.
We lopen terug naar het hostel en ze vertelt me dat niemand weet wat ze gaat doen. Behalve ik, een vreemde. Toch bedankt ze me voor het gesprek voordat we naar bed gaan. Het is raar hoe die dingen gaan, ik ken haar net een paar uurtjes. Ik wil haar nog een ding vragen voor we echt gaan slapen.
'Hoe heet je eigenlijk?'
De stilte is veelzeggend, langzaam gaat ze verder. 'Ik had dit tien jaar geleden moeten doen, maar dat heb ik niet gedaan.' Er schieten duizend dingen door mijn hoofd maar ik zeg niks. Misschien schiet er nog wel meer door haar hoofd. Ze weet wat ik denk en ze wijst naar haar hoofd en maakt een gebaar met haar vingers. Haar zusje is geestelijk ziek.
Ze is vijfentwintig en woont al elf jaar niet meer bij haar ouders. 'Dat is vroeg', breng ik moeizaam uit. Zonder daar verder over na te denken vraag ik naar de situatie van haar zusje. 'Ze woont in het ziekenhuis, en ik wil haar daar weghalen.' Hoewel ik honderd vragen heb stel ik er maar een, ongemakkelijk schuif ik over mijn stoel en vraag: 'Zorgen je ouders niet voor je zusje?'.
Voordat het laatste woord mijn mond verlaten heeft heb ik spijt. Domme vragen bestaan, houd je mond gewoon, domkop. Ze ademt in, kijkt me aan, en eigenlijk wil ik het antwoord op mijn vraag al niet meer weten. Er rolt zowel een lach als een traan over haar wang, de lach om mijn ongemakkelijke houding en de traan om de inhoud.
'Die zijn al meer dan tien jaar dood.'
Stilte. Alles schiet voorbij, ik kijk naar mijn eten dat ineens zo doelloos lijkt. Mijn gedachten gaan naar mijn eigen familie. Verschrikt kijk ik op als ik haar stem weer hoor. Ze stelt me niet gerust, ze vervolgt haar verhaal alsof er niets gebeurd is. 'Ik heb te lang voor mezelf geleefd en hier heb ik het besef gekregen hoeveel geluk ik heb in het leven. Ik wil wat terug doen. Ik neem mijn zusje in huis zodra ik terugkom. Ik kan beter voor haar zorgen dan het ziekenhuis dat doet, haar gelukkiger maken.'
Ik vind het inrukwekkend en vraag met een brok in mijn keel en tranen in mijn ogen waar het idee vandaan kwam. Ze zwijgt even en zegt, na een hap eten, 'Meditatie'. Uitleg is niet nodig, in deze landen leer je waarderen wat je hebt. Dat is heel wat beter dan wat wij doen, ontevreden zijn met dat wat we niet hebben. Het doet wat met je, en je beseft hoe goed je het hebt. Zelfs als je geen ouders meer hebt en je zusje geestelijk gehandicapt is.
We lopen terug naar het hostel en ze vertelt me dat niemand weet wat ze gaat doen. Behalve ik, een vreemde. Toch bedankt ze me voor het gesprek voordat we naar bed gaan. Het is raar hoe die dingen gaan, ik ken haar net een paar uurtjes. Ik wil haar nog een ding vragen voor we echt gaan slapen.
'Hoe heet je eigenlijk?'
-
21 Juli 2014 - 19:39
Pieternel:
Mooi verhaal Thijs... -
21 Juli 2014 - 21:32
Tineke:
Wijze gedachtes komen vaak wanneer je het niet verwacht en onbewust, of misschien wel bewust, zal het altijd blijven hangen en er uit komen wanneer het nodig is...mooi geschreven :) -
28 Juli 2014 - 19:51
Jeanne:
Indrukwekkend Thijs, terwijl ik het las kreeg ook ik een brok in mijn keel. Ja, levensles
Xxx -
29 Juli 2014 - 22:13
Jeanne:
Hoi Thijs,
Van harte gefeliciteerd jongen , maak er een feestje van!!
Xx Henk en Jeanne -
29 Juli 2014 - 22:13
Jeanne:
Hoi Thijs,
Van harte gefeliciteerd jongen , maak er een feestje van!!
Xx Henk en Jeanne
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
